Ethiek van de conceptuele restauratie

Die bestaat nog niet naar mijn weten. Nou komt een project als deze natuurlijk maar zelden voor.

Al 20 jaar lang vormt de ethische code van Restauratoren Nederland voor mij het uitgangspunt bij alle conserveringsvoorstellen die ik doe en de behandelingen die ik uitvoer. Voor het eerst heb ik in mijn contract laten zetten dat deze code als leidraad gehanteerd zal worden, maar dat het conceptuele aspect van dit werk er misschien ook voor zal zorgen dat ik van de code afwijk en misschien beslissingen moet nemen die hiermee niet in overeenstemming zijn. Ik volg nu de ethiek van de conceptuele restauratie zou je kunnen zeggen. Wat staat daarin dan?

Is dat: wat de wens van de kunstenaar ook maar is? Of, in samenwerking met de kunstenaar en zijn ideeen ten aanzien van het kunstwerk en het concept worden behandelingen voorgesteld en komen keuzes over materiaalgebruik en techniek tot stand.

Waarborgt die samenwerking en het feit dat er in een bepaalde context beslissingen genomen worden een (andere) ethiek?

Dat lijkt misschien vrijheid. Maar hoe vrij ben ik binnen het concept van een kunstwerk?

Hoef ik me nu ineens niet meer bezig te houden met reversibilieit? Kan ik dan die lijm gebruiken die bij de verouderingstesten als slecht en instabiel uit de bus kwam? Stel je in mijn schoenen. Op welke wijze zou jij die samenwerking dan gestalte geven? Zou jij als professioneel restaurator in staat zijn je ethiek los te laten als een concept je daartoe zou noodzaken (of zullen we zeggen verleiden)?

Deze vragen zijn uniek in zijn soort. Het grensgebied tussen de conserveringswetenschap en de conceptuele kunstwereld beginnen we nu te verkennen. Bij het documenteren en onderverdelen van de scherven bleef ik nog helemaal in mijn rol als restaurator. Nu weet ik niet of ik een andere rol begin te krijgen of word ik nu een ander type restaurator? Voorbereiding voorstellen